Для многіх грамадзян з замежных краін Кіраўшчына становіцца другім домам: хтосьці знаходзіць тут сваю другую палавінку, іншыя, уцякаючы ад ваенных канфліктаў на сваёй малой радзіме, шукаюць магчымасць жыць у міры і спакоі, уладкоўваюцца на працу, наладжваюць сямейны быт. Так адбылося і ў жыцці цяперашніх жыхарак аг.Баравіца Алены Асіпенка і Людмілы Кірычук. І хаця жанчыны нара­дзіліся і значны час пражылі ва Украіне, Беларусь стала для іх шчаслівым утульным домам.

Нядаўна аператары машыннага даення кароў СВК “Бераснёўскі” ААТ “Упраўляючая кампанія холдынга “Бабруйскаграмаш” Алена Асіпенка і Людміла Кірычук былі лаўрэатамі галіновага конкурсу “Жанчына года-2021” у прамысловасці ў намінацыі “Гаспадыня сяла”. Урачыстая цырымонія ўзнагароджвання адбылася ў Палацы культуры Мінскага аўтамабільнага завода. Жанчыны былі ўзнагароджаны дыпломамі. Варта адзначыць, што ў конкурсе ўдзельнічала больш за 600 прэтэндэнтак на перамогу, а запаветныя ўзнагароды атрымалі 30 чалавек. Прычым сярод іх было толькі 2 аператары машыннага даення і абедзве – з Кіраўшчыны. Такі гонар жанчыны заслужылі сваёй добрасумленнай працай, адказным стаўленнем да даручанай справы, гаспадарскім падыходам да хатняй сядзібы.
Алена Асіпенка на МТК “Баравіца” працуе з 2015 года. Спачатку даглядала цялят, а пазней перайшла аператарам машыннага даення, работа гэтая ёй вельмі спадабалася, жанчына дасягае высокіх вытворчых паказчыкаў, добрасумленна выконвае даручаную справу.
У ліку перадавікоў і аператар машыннага даення кароў МТФ “Віленка” Людміла Кірычук. Працы ў сельскай гаспадарцы Людміла Іосіфаўна аддала больш за 22 гады.
Менавіта таму, калі паўстала пытанне дэлегіраваць ад гаспадаркі на конкурс дзве кандыдатуры, кіраўніцтва СВК “Бераснёўскі”, не задумваючыся, рэкамендавала Алену Асіпенка і Людмілу Кірычук.
Алена Асіпенка разам з сястрой-блізняці прыехала ў Беларусь у 2015 годзе з Украіны. Па словах жанчыны, у Горлаўцы, дзе яны пражывалі, было зусім “горача”: штодня дамы мірных жыхароў Данбаса бамбілі нацысты, часцяком даво­дзілася сядзець у бомба­сховішчах, а перад самым пераездам у нашу краіну жанчыны разам з іншымі гараджанамі правялі ў падвале без святла і цяпла амаль 3 месяцы. Таму пры першай магчымасці, сабраўшы толькі дакументы і некаторыя рэчы, пакінулі Украіну ў пошуках міру і цішыні. Чаму абралі менавіта Кіраўшчыну? У Баравіцы пражывала малодшая сястра, якая пераехала сюды яшчэ перад пачаткам баявых дзеянняў на Данбасе, пазней яна перавезла дзяцей і маці. Апошнімі выбіраліся з абстрэльваемай украінскімі войскамі тэрыторыі Алена з сястрой. У КСУП “Бераснёўскі” на той момант патрабаваліся кадры для работы ў жывёлагадоўлі, прычым важным фактарам пры выбары новага месца жыхарства стала тое, што ў гаспадарцы давалі добраўпарадкаванае жыллё.
Алена Асіпенка ўспамінае, як няпроста было спачатку: прыехалі, як кажуць, “у чым былі”. З удзячнасцю ўспамінае жанчына, як ужо ў першыя дні мясцовыя жыхары шчыра адгукнуліся на іх бяду і сталі несці посуд, мэблю, коўдру і падушкі. Кіраўніцтва Баравіцкай школы прывезла сталы, каб дзеці маглі рабіць урокі. Дапамагалі і розныя раённыя службы, куды даводзілася звяртацца за афармленнем дакументаў.
Пасля бамбёжак і абстрэлаў, нечалавечых умоў, гора і слёз мірных украінцаў на Данбасе жыццё ў Беларусі стала для Алены і яе родных сапраўды шчасцем. Па яе словах, калі прайшоў праз вайну, каштоўнасць міру ўзрастае ў сотні разоў…
Падзеі, якія адбываюцца ва Украіне ў апошнія месяцы, канешне ж, турбуюць сям’ю Асіпенкаў: там і дагэтуль засталіся сваякі, якія штодня рызыкуюць сваімі жыццямі пад абстрэламі украінскіх ваенных. Аб тым, каб вярнуцца на Данбас, нават калі там наступіць мір, жанчына са сваімі роднымі нават і не думаюць, бо за гэтыя гады прывыклі да стабільнасці, упэўненасці ў заўтрашнім дні, а, галоўнае, – да мірнага неба над галавой.
Людміла Кірычук таксама нара­дзілася і вырасла ва Украіне, але больш чым за 22 гады жыцця ў Беларусі лічыць яе сваёй другой радзімай. У Баравіцу да сваёй бабулі Людміла Іосіфаўна разам з мужам і дзецьмі прыехала ў жніўні 1999 года. Літаральна праз тыдзень-другі ўладкавалася на працу на мясцовую МТФ, дзе і шчыруе дагэтуль. З дня ў дзень са спевамі першых пеўняў спяшаецца яна на ферму, дзе яе чакаюць падапечныя, а вяртаецца, калі на небе ўжо пачынаюць зіхацець першыя зоркі. Кожную карову-карміцельку, як яна ласкава іх называе, даярка ведае па мянушцы. Сваю работу жанчына любіць, хаця да прыезду ў Беларусь у жывёлагадоўлі ніколі не працавала і лічыць гэтую справу даволі адказнай. Але як бы складана ні было, ніколі не скардзіцца і не ўяўляе сябе ўжо ў іншай сферы.
Памочнікам ва ўсіх хатніх справах для Людмілы Іосіфаўны з’яўляецца муж Аляксандр Сцяпанавіч. Дом сям’і Кірычук – адзін з самых прыгожых у Баравіцы: чаго толькі каштуюць разьбяная альтанка, розныя малыя архітэктурныя формы, драўляныя вырабы і фігуркі звяроў – усё гэта зроблена гаспадаром. А вось патанаючая ў кветках з ранняй вясны і да позняй восені прылягаючая тэрыторыя – гэта заслуга жанчыны.
Сярод радасных па­дзей у жыцці Людміла Іосіфаўна лічаць тыя, калі ў доме збіраецца іх вялікая і дружная сям’я: трое дзяцей са сваімі другімі палавінкамі, трое ўнукаў. Старэйшыя сын з дачкой жывуць ва Украіне: штодня яны тэлефануюць бацькам, каб супакоіць іх з-за сітуацыі, якая там адбываецца.
Ёсць у жанчыны і сямейная трагедыя, якая адбылася з яе роднымі ў гады Вялікай Айчыннай вайны і, на шчасце, скончылася добра ўжо ў мірны час. Яе бабуля, знаходзячыся ў нямецкім канцлагеры, была разлучана са сваёй двухгадовай дачушкай (маці Людмілы Іосіфаўны). Шмат часу яны шукалі адзін аднаго, а сустрэцца давялося амаль праз 50 год. Са слязамі на вачах і зараз жанчына ўспамінае сустрэчу гэтых двух самых блізкіх для яе людзей.
Людмілу Кірычук без перабольшвання можна назваць душой калектыву МТФ “Віленка”: у навагоднія святы яна арганізоўвае ўпрыгож­ванне пакояў адпачынку на ферме і чаяпіцце з салодкасцямі, імкнецца з пазітывам успрымаць любую сітуацыю і падтрымаць кожнага, каму патрэбна дапамога. Жанчына ўпэўнена, што з дабрынёй і павагай да людзей лягчэй ісці па жыцці і перажываць няшчасці.
Немалаважным складнікам паспяховай працы калектыву даярка лі­чыць уважлівыя адносіны кіраўніцтва гаспадаркі да руплівых і старанных работнікаў. Па словах жанчыны, у такім выпадку з’яўляецца жаданне дасягаць яшчэ большага і імкнуцца да выканання пастаўленых задач.
Людміла СЯМЁНАВА.